Tip 2/12 Zoek naar een goed evenwicht tussen wat bekend terrein is voor de spreker en wat maatwerk moet worden

Na meer dan 2.200 lezingen en workshops kan ik een heel dik boek samenstellen met do’s en dont’s voor meetingplanners. Want je maakt de gekste dingen mee… In de meeste gevallen blijkt een boel ellende echter te vermijden te zijn door een goede voorbereiding. In deze blogserie geef ik 12 tips. Dit keer: zoek evenwicht tussen beproefde formules en maatwerk.

Uit de “Mémoires”:
“Nou”, zei het hoofd van de communicatie-afdeling, “ik denk dat het woord ‘etter’ toch slecht valt bij onze mensen. En dit plaatje vind ik totaal overbodig. Trouwens, ik heb gehoord dat u ook grappen vertelt; kunt u ze mij nu alvast even vertellen, dan zal ik aangeven welke u kunt gebruiken, en welke niet.” Mijn maag kromp in elkaar, mijn tenen krulden hobbels in mijn schoenen, en mijn handen begonnen wurgneigingen te vertonen.
Het bleek dat de organisatie zeer strikte morele principes en regels hanteerde en dat de organisator doodsbenauwd was om het publiek voor het hoofd te stoten en daar zelf verantwoordelijk voor gesteld te worden.
Uiteindelijk kwam er een compromis uit de onderhandelingen te voorschijn, en heb ik een van de saaiste presentaties uit mijn carrière gehouden. Die bovendien verre van vlot verliep, want de volgorde van de mij zo vertrouwde plaatjes was grondig overhoop gehaald. Nooit meer! heb ik toen met mezelf afgesproken. “Voortschrijdend inzicht” heet zoiets.

Uiteraard kan van een spreker verwacht worden dat hij een grote mate van maatwerk aflevert. Anderzijds heeft zijn presentatie ook een hoog “take it or leave it” gehalte. Een professionele spreker schaaft en test voortdurend en leert met zijn presentatie te “spelen”: hoe kunnen bepaalde dingen aangedikt worden, wanneer moet er een lachsalvo losbarsten, op welk moment “excursies” naar andere onderwerpen mogelijk zijn, etc. Hij weet ook vrij aardig in te schatten welk niveau en welk type van grappen en grollen een publiek aankan. Met andere woorden: het professionalisme van een spreker bestaat precies uit de kunst en kunde om in te spelen op het publiek. Wanneer er teveel ingrepen in de presentatie gebeuren waardoor de spreker op den duur de draad van zijn eigen verhaal dreigt kwijt te raken, dan neemt het risico op vergissingen en haperingen toe.

In de loop der jaren heb ik zelf de volgende stelregel leren hanteren: haal een gastspreker in huis die een geschikt verhaal heeft, niet een gastspreker om een geschikt verhaal te vertellen, met andere woorden: de belangrijkste selectie vindt plaats bij de keuze van de gastspreker.

Wanneer u de spreker vervolgens voedt met een grote hoeveelheid relevante informatie, dan is het zijn plicht als professional om een presentatie te geven die relevant en interessant voor u is.

Geschreven door: Guido Thys