Blog | Janneke Jager

Het was een warme, zonovergoten dag in mei toen we in Moab een fles wijn kochten. Een dure, bijzondere fles rode wijn van het wijnhuis van regisseur Francis Ford Coppola. De Diamond Collection Claret Cabernet Sauvignon uit 2016, om precies te zijn. Die zouden we aan het eind van onze vierweekse camperreis door Amerika ergens, op een goed moment, opdrinken om te proosten op ons geluk. Maar zoals dat gaat met het maken van plannen, komt het leven er tussendoor en gebeuren er andere dingen. Natuurlijk waren er genoeg speciale momenten om die speciale fles, op zo’n bijzonder moment te drinken. Maar de ene keer was het veel te warm voor rode wijn. En de andere keer zouden we al bijna uit eten gaan, dus dat was zonde. En toen de vakantie bijna voorbij was en de camper was ingeleverd, zaten we in een hotel en vonden we de omgeving nou weer net niet speciaal genoeg. We maakten een nieuw plan: deze wijn zouden we ergens komend jaar gaan drinken op een héél bijzonder moment. Dat moment zou zich natuurlijk vanzelf aandienen.

Er kwamen genoeg bijzondere momenten, zoals de afronding van mijn CD-opnameweek op Terschelling. Na 10 gelukzalige dagen in de studio was er eigenlijk geen beter moment dan toen. Maar ja, die fles lag thuis. Een week later stonden we met de voorstelling, waarin het circus als metafoor voor het leven wordt gebruikt, in een daadwerkelijke circustent te spelen. Uitverkocht, na afloop onder een volle maan en bij vuurkorven met veel dierbaren om ons heen. Geweldig moment, maar ja, één fles wijn en zoveel mensen om mee te delen… nog even wachten maar. Bij de CD-release had het gekund, maar toen hadden we bubbels. Bij mijn en zijn verjaardag waren we niet thuis… en toen was het ineens vandaag; 30 december 2018. De fles is mee tijdens onze kerstvakantie op Terschelling, speciaal voor oudjaarsavond. Maar ja, nu hebben we net besloten dat we morgen uit eten gaan….

Het gaat met de fles vooralsnog als met meerdere objecten in mijn leven. Dat éne, speciale zwarte jurkje. Zo’n ‘little black dress’ die elke fashionable woman “moet” hebben, maar die al 4 jaar onaangeraakt in de kast hangt… want zelden zo’n moment voor zo’n jurkje. Of misschien omdat ik helemaal geen jurkjes-draagster ben. Of die enorme killer heels die daar zo ontzettend sexy bij staan, ware het niet dat ik er niet op kan lopen. Een te coole strooien cowboyhoed, die alleen op Ibiza leuk stond – leuk voor een strandfeest of festival, misschien déze zomer wel! Allemaal wachten ze op momenten die maar niet komen. Hoe zonde, eigenlijk. Want er is altijd een goed moment. Dat realiseerde ik me eens temeer toen ik deze week hoorde dat mijn zieke vriend onverwachts in het ziekenhuis ligt, terwijl we net allemaal onze hoop hadden gevestigd op de net gestarte immunotherapie. Die zou ons toch nog genoeg mooie momenten gaan geven…?

Het antwoord is: misschien. Je weet het niet, we hebben geen invloed of controle op de tijd. Wel op onze keuzes. En daarom beslis ik nu: die fles gaat open. Zondagmiddag 30 december, 15.20 uur. Ik wacht niet langer op dat ene moment, ik máák nu dat moment, met mijn lief. Morgen is morgen, vandaag is nu hier. En dat wordt ook mijn keuze voor 2019. Niet alleen met wijnen of kledingstukken, maar ook in mijn artiestenbestaan. Niet wachten op meer bekendheid, meer publiek, dikkere gages, meer publiciteit, grotere zalen. Nu, hier, leven, vieren, genieten. Ik pak de kurkentrekker en hef twee glazen op ons geluk. Proost… ik wacht niet langer!