Blog Janneke Jager

Met een brutale blik bekijkt huysgenoot Janneke Jager de wereld en vertelt of zingt hierover met een ontluisterende opmerkzaamheid. Inmiddels heeft ze al flink wat jaren geleden de Noordelijke klei van haar roze laarsjes geschud en timmert ze aan de weg in cabaretland. Voor ons is ze ook in de pen geklommen en heeft een blog geschreven. Lees snel verder!

Onrust
Er was paniek. Met de aangekondigde, te vroege lente ontwaakte er iets in mij wat verder ging dan voorjaarsonrust. Alles moest anders, en wel nu. Concreet betekent dat iets in de trant van acuut vijf kilo minder, maar aangezien dat niet biologisch-verantwoord realiseerbaar was, werd het de kapper. Een nieuw kapsel zou de onrust wegnemen, beloofde ik mezelf. Dus ik ging voor de brute aanpak: kleuren én knippen.

Er werd Een Plan gemaakt. Na het wassen – een kwelling voor iemand met een gevoelig hoofd – installeerde ik me met koffie, magazines en een banaan tegen de flauwte, want dit zou zeker 3 uur duren. Alle tijd om alle activiteiten van mijn Facebook-contacten grondig te onderzoeken, WhatsApp bij te werken en mijn fotogalerij te legen. Heerlijk. Af en toe wierp ik een blik in de spiegel, waar een geconcentreerd, nauwkeurig geplamuurd gezicht aangaf dat er serieus werk werd gemaakt van mijn metamorfose.

Natuurlijk had het oorspronkelijke plan, 5 kilo minder, al sinds kerst door mijn hoofd gespookt. Ik had er aan kunnen beginnen, maar elke keer dat er weer een gezellig etentje was, bleek het credo Carpe Diem sterker dan Carpe Non Caloria. Er was altijd wel iets te vieren en altijd weer een morgen. Ach, en hoe erg was het nou echt – in het licht van een leven waarin ik ooit 12 kilo zwaarder woog. Proost!

Al na een uur herinnerde ik me waarom ik zo weinig naar de kapper ga: ik heb geen geduld. Ik hou er niet van als mensen aan mijn hoofd zitten, het trekken van een kam door knopen en klitten (“nou, u heeft wel veel haar zeg”), het kijken naar je te bleke gezicht in een genadeloos belichte spiegel, de altijd-dezelfde- beleefdheidsvragen van de kapster (ja, ik ben een dagje vrij, nee ik heb geen kantoorbaan of kinderen, noch zin om sociaal te doen), ik kan niet lang zitten, ik lees te snel alle blaadjes uit en boven alles ga ik na 3 uur naar buiten met iets wat helemaal niet zo wereldschokkend anders is dan ik me had voorgesteld, plus een blikken reet en slapende voet. Maar het ergste moment is nog vlak daarvoor: het aansmeren van de verzorgingsproducten.

Ze nam me mee naar De Muur. Wat de Febo is voor de gemiddelde vet-fetisjist, is De Muur voor lok- liefhebbers: acute keuzestress meets kinderlijke hebzucht. “Uit onze haaranalyse kunnen we opmaken dat het haar gebaat zou zijn bij een goede moisturiserende larieconditioner met kolderpeptiden. Dan blijft de kleur ook langer zitten en wordt naast de wortels ook onze bankrekening gevoed”. Een tubetje quatschcrème was slechts € 40,-, maar zou natuurlijk nóg beter werken met de combinerende zevershampoo van bullshitnutriënten voor € 75,-. Mijn negatieve
antwoord activeerde een zucht die een combinatie leek van een ‘hoe kun je jezelf dit aandoen’ en ‘dan is het ook je eigen schuld’. Ondanks dat kon ik alsnog € 175,- afrekenen. Een bedrag waar ik met mijn vriend royaal voor uit eten zou kunnen en dan zouden we die favoriete Amerikaanse Chardonnay á raison van de conditioner er óók nog bijnemen.

Ik wist gelijk weer waarom ik liever uit eten ga, dan naar de kapper. Ik word er een stuk gelukkiger van. En het is tenminste wél zichtbaar. Al is het maar op de weegschaal. Proost!

Janneke Jager is cabaretière, dagvoorzitter en schrijfster. Momenteel speelt ze haar nieuwe voorstelling ‘Femme Façade’ door het land.

Meer weten over Janneke? Bekijk hier haar profiel!